Frans Dijkmeijer

Op de lagere school kwam er in de zesde klas een meisje bij in onze klas. Dat vond ik heel fijn want we waren maar met twee meiden en 10 jongens.
Kan ik trouwens aanbevelen, heel erg goed voor je zelfvertrouwen :-)

At school, when I was about 12 years old, a new girl at our school became my friend. I liked that because we were with two girls and ten boys at the time.
A good thing though, good for your self esteem :-)

Maar dat meisje deed wel meisjes dingen, hockey, poppen, en nog veel meer. Hartstikke leuk dus.
Ze had ook erg creatieve ouders, de toiletdeur was groen geschilderd met gras en bloemen onderaan, en haar vader deed iets met stoffen bij De Ploeg.
Ja ik woonde in Bergeijk en wist wel dat die fabriek bijzonder was, zo zag het er immers ook uit, maar als kind zegt je dat allemaal nog niet zo veel.

But that girl did girly things, she played hockey and played with dolls.
She had creative parents too, the bathroom door was painted green with all kind of gras and flowers at the bottom and her father worked at The Ploeg.
Yes I used to live in Bergeijk, the village where the factory The Ploeg was, a special fabric design factory. I knew the factory was special, it looked that way but what do you know as a child.

Een van de keren dat ik bij haar was mochten we haar vader helpen. Stoer vond ik dat want stofjes, vorm en kleur hadden toen al mijn aandacht. We mochten met de perforator gaatjes prikken uit gekleurd papier. Het ging natuurlijk niet om de gaatjes maar om de rondjes die uit die perforator kwamen. Die werden op een groot (wit?) vel papier gestrooid. Ontwerpen! Spannend! en zo voelde het voor mij ook.
Ik kende in die jaren alleen mijn overbuurvrouw die voor diezelfde fabriek thuis een grote lichtbak had en daar meters en meters stof over liet glijden om het na te zien op weeffouten. Maar die perforator was toch veel leuker en spannender.

Once, while playing at her house, we were to help her father. I liked that because I was fond of fabric, shape and colour already. We were told to use the hole punch with colourd paper. Not for the holes but he needed the small dots for a design. I remember he spread them al over a white sheet of paper, I think. Design! Exciting! and that's how it felt.
In those years I only knew a neighbour who had, for that same factory, a large light box  at her house where meters and meters of fabric were inspected for flaws. the hole puncher whas a lot more exciting!

Wij verhuisden naar Noord-Holland en mijn klasgenootje een paar jaar later naar Frankrijk.
Levens gaan door en onder andere  het weven kwam op mijn pad.
Met weven heb ik vanaf het begin, tweede helft jaren 90, een haat/liefde verhouding gehad, tot vier jaar geleden. Waarom weet ik niet maar ik ging het steeds leuker vinden.

A year later we moved to an other part of the country and a few years later my schoolfriend moved to France. life goes on and weaving crossed my path in the second half of the nineties. I have had a love/hate afair with weaving from the start, until about four years ago, don't know what happened then but more and more I fell in love with weaving.

Nu, jaren later kom ik via Facebook mijn klasgenootje van toen weer op het spoor. Zo zag zij dat ik weefde en schreef ze over de tentoonstelling in Het Boijmans Van Beuningen museum. Een tentoonstelling over het werk van haar vader. Deze tentoonstelling is inmiddels afgelopen maar mijn DH en ik zijn nog wel geweest. Gelukkig wel, want al was het slechts één zaal, wat een informatie!

Now, years later, through Facebook I met her again.  She read I became a weaver and she wrote about an exhibition about her father and his work at the Boijmans Van Beuningen Museum.
Here you can watch a film about Frans Dijkmeijer and his work.

http://www.arttube.nl/en/video/Boijmans/Frans_Dijkmeijer  English subtitles.

De lange bank is bekleed met kussen met, door Frans Dijkmeijer ontworpen stoffen. Aan de wand hingen vergrotingen van weefsels, onnavolgbaar.
De kubus vooraan geeft een uitleg hoe weven werkt. Op de tweede kubus staat een tv met het filmpje wat ook op de website staat,
 http://www.arttube.nl/nl/video/Boijmans/Frans_Dijkmeijer
en in de lange platte vitrine liggen voorbeelden van ontwerpen, weeftekeningen en de daadwerkelijke weefsels.
Ik raakte niet uitgekeken.

The sofa is coverd with fabrics Frans Dijkmeijer designed. At the wall blow ups from fabrics he wove, inimitable!
At the cube in the front, an explanation about how weaving works. The second cube, the tv with the short movie. And in the long showcase are designs, drafts and the fabric itself.
I could not stop looking around, didn't know where to start even though it was only one room.

Toch zijn we verder door het museum gaan dwalen, hebben een heerlijke luch in het restaurant genoten en zijn weer terug naar huis gereden. Nu gelukkig geen file, we waren in bijna twee uur weer thuis.

Later we wandered aroud the museum, had a lovely lunch and went back home. An almost two hour drive but at least no traffic jam this time..

Wat kan het leven dan toch raar lopen en toch zo'n rode draad.

Life takes its own turn, but it has a grand plan. A red thread we say in Dutch. I found that bearing upon the matter.( I don't know the English saying but maybe you understand what I mean, and if you do know what I mean can you tell me the saying, please)